Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2020

Νησιά στο Φως-Αμοργός [A Matter of Shade]




Under the Sun
There it all lies in a magnificent standstill

So naked in its purity
Helpless in its captivation

The depth of all meanings
Helpless and  on its bear feet

Am I what you can't stand  perceiving
Am I my statement and my claim upon the Seasons of boarders

There it all stands
Vulnerable, such as the balance between flesh and soul
claiming its vain harmony

There, 
in its ultimate light captivation
far from its undeniable temptation

A thin shadow on the fading horizon lines
A thick light in the sea's sublime reflections

So obvious to deny
Such a crack in time to measure

You wished to cry out loud
but you stopped
You wished to broke it all down
but again you just silenced your scream
You wished a full pray
but you abandoned yourself from any god

Quite the contrary 
to all great expectation, 
again,
same story of an undeniable giving in
same shame of an irresistible getting away with it all

Then I thought to myself
Isn't it really odd

Sometimes I call it Seasons
and some others Islands in the Light

Yet
all the same it remains
in the crack of my Times

Just the fading phenomenon of being quest 

It was never the island
It never even was the season

Neither was the color 
It all has been a matter of shade!
 
And
Let It be so

____________________________________

 
[c] Evangelia Hatzidaki
Painting: Amorgos [oil & Acrylic on double canvas]

....you think you can see
the greatest bet is that of the eye concept ...


 

 

 

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2020

Νησιά στο Φως




Τα Νησιά
πάντα αυτά
γαλήνια ξαπλωμένα στο αιώνιο υδάτινο λίκνο τους
να περιγελούν του κόσμου το βιασμένο στριφογύρισμα

Κοπηλάτες σιωπηλοί
κι άλλοτε πάλι πολυλογάδες μυθοπλάστες
Φωτός του αιώνιου τη κοφτερή σμίλη κραδαίνοντας

Με δίχως αναμονές και βιάση
και με δίχως σύνορα και κάγγελα
στην απόλυτη ελευθερία τους, χάδι διαυγές να εναποθέτουν
           επί των αισθήσεων
           -που αμετανόητα λειψές και ημιτελείς ενοχοποιούν την ουσία-
           επί των εσωτερικών δομών
           -που με περισή πολυπλοκότητα πλέκουν το τίποτα σε κάτι-
           επί των αντιλήψεων
           -που με αλλαζονεία μετατρέπουν τη γιγάντωση του εγώ, σε ανυπαρξία-

Με δίχως..
Με τα πάντα...
Με Ηλιο και Ύδωρ

Νησιά στο Φως!

Τώρα,
της Ζωής την θεική ουσία, υμνώ

Μα πάνω από όλα
Με δίχως των άλλων καιρών τις οπτικές
                λεύτερα στο κύμα τ' αρμυρό ανασαίνω
                της ζωής τη γλυκερή σπιρτάδα, τη ζωή να ζωγραφίζει από την αρχή της
   
Με δίχως
Με όλα

Εκεί να γεννηθώ ξανά αφήνομαι
                            Μιας αρμονίας το έργο υμνώντας

Νησιά στο Φως!

Ανέμελα κουρνιασμένα,
                  σε μιας γαλήνης την μακαριότητα
                  σε μιας ύπαρξης την ουσιαστική δήλωση
                  σε μιας ταπεινότητας την ολόφωτη δύναμη

Και εγέννετω Φως
Και ενέννητω Νησιά

Νησιά στο Φως!

Ένας Ύμνος, πόσο μοιάζουν στα δάκτυλά μου

Στο αιώνιο,
                 ακατάπαυστο λίκνισμα του κόσμου

Στην αιώνια,
                  της Ζωής επίβλητικότητα

Στην παντοδύναμη
                 του Ήλιου κάψα

Σφάληξα τα μάτια,
αναρωτήθηκα, ανάσανα,
και σαν τα άνοιξα ξανά όλα ήταν εκεί
                  Νησιά στο Φως
               
_____________________________________

[c] Από τη συλλογή "Νησιά στο Φως" ,
     "Φολέγανδρος"  λάδι σε δ΄ύο καμβάδες




                                        




Κυριακή 8 Μαρτίου 2020

Εποχές ΙΙ [Αδιάσπαστη Ολότητα]



Το κύμα
βρέχει ακόμα πέλματα ασάνδαλα γυμνά
τόσο γαλήνια στην νοτισμένη γύμνια τους

Και καθώς ο άνεμος
της ψυχής το λιθόστρωτο περνοδιαβαίνει
γυμνό κι αυτό από όλους τους πλανόδιους περιπατητές 

επιτέλους
με μάτια ήμερα και καθαρά 
ένα βλέμμα καθάριο παραδίδω στης θάλασσας το απέραντο

Ο καμβάς, πάντα αυτός!
Πάντα εκεί!
Αναμέτρηση η απέραντη, η αιώνια
Η απελπιστικά, η απαράδεκτα απελπιστικά καθάρια
Πόσες Εποχές βαστά τούτη η αναμέτρηση
δίχως χαμένο, και με δίχως την ανάγκη μιας νίκης

Κύμα, ακόμα νοτίζει τα πέλματα
Καμβάς, ακόμα με προκαλεί για μια εξομλόγηση
Εποχές, ακόμα μου επιβάλλουν την αδιάσπαστη ολότητά τους
εις μίαν και αγίαν Εποχή, άνευ ημερολογιακών στεγανών
γυμνή κι αυτή θαρρείς από πάσης φύσεως τομές καθορισμού
και δια τούτο, αδιάσπαστα καθάρια στην ακεραιότητά της

Ένα γινάτι!

Να τεμαχίσω του καμβά την ασάλευτη λευκότητα
και των εποχών το αδιάσπαστο να τρομάξω
να φτιάξω σοκάκια πάνω στο καραβόπανο
ικανά να δομήσουν επιτέλους τις εποχές 
τις αιώνια κουλουριασμένες
στην ασφάλεια της ενότητας τους
τις απρόσμενες υπό το δικαίωμα της σιωπής τους
τις καθ' υπέρβαση παντοτινά εξελισσόμενες
τις εξ' ορισμού λάφυρα ιστορικά ομοιάζοντας, τη σαφήνεια παραπλανώντας
τις ενδεχομένως παριστάνουσες κόκκους άμμου σφινομένες  για πάντα
καταμεσής των δακτύλων των ικετών μιας -επιτέλους- ρήξης

Όλες τους κραδαίνοντας νερό ιερό στις χούφτες τους
ουσία βασανιστικά αιώνια
σαν γράμμα ανεπίδοτο εις παραλήπτη αβέβαιον και αγνοούμενον
και αποστολέα επίμονα πεισματάρη
η πάλι λυτρωτικά πεισματάρικα
σαν βάλσαμο στου θέρους την κάψα
Ίδιες νερό σε μόνιμη κίνηση
σε όλες τις πιθανές και τις απίθανες μορφές του
την εναλλαγή της υπόστασης τους, άτυπα τεκμηριώνοντας

Κι είναι πολλές τώρα που τις λογώ
με πέλματα βουτηγμένα στη θαλασσινή αρμύρα
και μάτια τυφλά των πάντων
εξού της θαλασσας

Κι εκεί
στην απόρθητη ηρεμία του κυματισμού της
ήρθαν όλες και παρατάχτηκαν
ωσάν ναυαρχίδα ετοιμοπόλεμη, 
προς υπεράσπιση, η και προς επίθεση
με ιστία εν αναμονή
και καρίνες εν υδασι μια ορμή κραδαίνοντας

Εποχές
Λογώ τώρα, πως ποτέ δεν τις ξεχώρησα
Γιατί να μπω στο κόπο άλλωστε
όλες κτήμα μου, αδιαπραγμάτευτα προσωπικές
όπως και το φαινόμενο της ζωής, που πάντα προσωπικά λογάται

Εποχές αφέντρες
Αδιάσπαστες στο ομοούσιο τους

Κι αυτές της θάλασσας

Κι αυτές της νεφέλης

Κι αυτές του σκότους
Κι αυτές του φωτός

Κι αυτές της φρόνησης
Κι αυτές της παράδοσης

Κι εκείνες πάλι του κεραυνού
Κι εκείνες όμως του Θέρους

'Ολες ωσάν Ένα καθρεφτίζονται
ωσάν πλεούμενα, τον ντόκο περιγελώντας
Κι όλες μεσα στα ίδια χρώματα
στοχαστικά κι επίμονα παραμένουσες
επιτακτικά  επιβάλλοντας το αδιάσπαστό τους

Γινάτι!

Με χαραγιές βαθιές
τις χαράζω λοιπόν κι εγώ τώρα
με μια σπάτουλα, πληγές βαθιές τους ανοίγω
λες και αίμμα από δαύτες αντέχει να βγεί
και με της θάλασσας το αιώνιο μπλε ανακατωθεί

Μα μήτε αίμμα της κυβερνά
μήτε και το μπλε το σφινομένο στων ματιών τις κόρες ανατρεπουν

Τις χαρακώνω
και πάλι ένα μένουνε, οχυρό απόρθητο
Τις πληγώνω
και πάλι ζωντανές παραμένουν, ανυπόταχτες
Στις δίνες τους τις παραδίδω
κι αυτές επιβιώνουν, ασυμβίβαστες στο γινάτι τους
Τις νουθετώ
κι αυτές την έξοδο κινδύνου πάντα βρίσκουν, οξυδερκώς σε ετοιμότητα

Πάντα καταφέρνουν να με πείθουν
και πάντα μία εποχή παραμένουν, ομοούσια
που ωσάν εμέ, 
δεν έχει σύνορα, από αυτά που οι πολλοί ορίζουν
κι οι ημερολογιακοί εγκλωβισμοί της είναι περιττοί, 
ως και βλαβεροί

Με πείθουν πάντα
Γιατί οι Εποχές μου, είμαι εγώ
Ομοούσια πορευόμαστε, δίχως ημερολόγιο, 
δίχως μέτρημα, δίχως τομές

Μια αρμύρα βρέχει ακόμα πέλματα γυμνά
Στρέφω τα μάτια
Κοιτώ τον καμβά

Μηδέ μια στάλα αίμμα 
στην ολότητα του μπλε του
....................................
Υστερόγραφο- 
Ίσαμε και το χρώμα τις εσεβάστηκε
κι αυτό βάλσαμο ρέει καταμεσής των τομών τους
και μια οντότητα με δικαίωμα στο ομοούσιο τους τις αφήνει
Αφήνοντας κι εμένα μαζί, μέρος της Αδιάσπαστης Ολότητας τους!

_________________________
[c] Ευαγγελία Χατζηδάκη
      Έργο: "Απόπειρα Τομών" [Λάδι σε Καμβά]


Τους Καιρούς και τις "Εποχές" μας, δεν τους βιώνει κανένας άλλος από εμάς! Κανείς δεν τις αισθάνεται όπως εμείς. Κανείς δεν τις θεωρεί όπως εμείς. Κανείς δεν αντλεί τη χαρά, τον πόνο, την απελπισία, τη λαχτάρα, την μαγεία η την απομάγευση, η γενικά τους όποιους κλυδωνισμούς τους, όπως εμείς οι ίδιοι.

  Φυσικό! Ακόμη κι η θετικότητα της κατανόησης δεν αναιρεί την ανθρώπινη φύση, αυτήν της διαφορετικότητας στην αντίληψη ακόμη και του ίδιου χρόνου! Κι ωσαν γράμματα επιμελώς γραμμένα, μα αιώνια ανεπίδοτα, τυφλά πορευόμαστε...]
















Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020

Θάλασσα από Νεφέλες



[ Οι σκιές σκληράνανε μαζί με το κριθάρι.
Και οι πέτρες κάτω στο ποτάμι καίνε.
Δε μπορείς άλλο να ρωτάς τον άνεμο…
Όταν γλυκαίνουν τα σταφύλια,
το αύριο πηδάει πίσω απ’ τη μάντρα τ’ αμπελιού και φεύγει.
Οι σκιές σκληράνανε.
Οι λέξεις τεντώσανε και τρίζουν.
Απαιτούν να ειπωθούν…
 Θα σου μιλήσω μπροστά στο πέλαγος
και η φωνή μου θα σε φτάση…]
Τ. Πατρίκιος/ Το μεγάλο γράμμα

- . -




Καταμεσής 
των δύο Ιερών Θεριών της αρμονίας
Θάλασσας και Νεφέλης

Το ζοφερότερο και αγριότερο θεριό  τη φύσης
συνάντησα


Kαι όχι
δεν ήταν 
του Eliot ο ομιλόντας "κεραυνός"
μήτε και του Baudelaire ο Διάβολος


Εκεί
ανάμεσα 
στο ναι και το όχι
παράπλευρα 
του σχεδόν και του ακριβώς
ανεπανόρθωτα της φυγής
που μιλεί , η σιωπά την ουσία
υπό την αμφιβολία 
του πολύ, του μέτριου η και του τίποτα

Εκεί έμμελε
να συναντήσω και να κατανοήσω
το έκπτωτο θεριό τ' ανθρώπου
μαζί κι αυτό
που εμένα διαφεντεύει
-alas-
τον ίδιο το θεό και διάβολο μου

Εμένα!

Ω ! οι υπέροχοι Δαίμονες
που
ποτέ δεν ήταν οι άλλοι ακροατές

Ω ! οι υπέροχοι συνταξιιώτες
που 
ποτέ δεν ήταν οι άλλοι θαμώνες του σκαριού

Ω ! οι θεαματικές Αλεξάνδρειες
που
πάντα και για πάντα είμασταν 
οι θαυμαστοί εμείς μονάχα

Μετά
άρπαξα το πινέλο
κι αυτό πιότερο με αγάπησε
μιλώντας πάντα με μια απίστευτη ειλικρίνια του
 τον Θεό και τον Δαίμονα 
Εντός

Και το άπειρο του Ανθρώπου
αιώνια υμνώντας 
Κάπου ανάμεσα
σε Νεφέλες και Θάλασσα

________________________

[c] Ευαγγελία Χατζηδάκη
Έργο: "Mare di Nuvole" / Λάδι & Ακρυλικό

[ ....όχι, δεν λογώ τα θέματα μας να είναι οι υπέροχοι "άλλοι" ! Το αιώνιο του θέματος μένει το απελπιστικά εγώ μας, τι αφουγκράστηκε, τι σιώπησε, τι αρνήθηκε να αντιληφθεί και τέλος, τι κρέμασε μεταίωρα καταμεσής θάλασσας και ουρανού...
Ω ! Αφεντάδες τρανοί, εμείς....]




Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020

Άνεμος [Ανυπότακτη Κραυγή]





"Να αφρουκασε τ' ανέμου τη βουλή..
  Πάντα από κάπου έρχεται
  και πάντα κάπου πηγαίνει
  Πέρα από εκεί που τολμάς εσύ..."

Με ένα χαμόγελο ακίνητο
νεκρικά σιωπηλό ροκάνησα την διαβατάρικη αφή

Αιώνια από κάπου ερχόταν
Και κάπου θαρρείς πως πήγαινε

Δεν έχει σημασία που
Και διαφορά καμιά δεν κανει το πως και το γιατί

Κινείται
Αναμοχλεύεται
Σε γαλήνη δεν παρακμάζει ποτέ 
τούτη η ορμή


Μεσοστράτια δεν κατέχει
και μέση δεν γυρεύγει
Το μόνο που τον μερεύει
είναι ο πηγαιμός, ένας ασταμάτητος πηγαιμός
δίχως συντεταγμένες σταθερές

Μήτε κι οι ιερές Ιθάκες τον καρτερούν
Ποτέ του δεν τις ονειρεύτιηκε
Και γι αυτό η τροχιά του 
στρυφογυρνά σταθερά τριγύρω του

Εγωπαθικά θαρρείς
στροβιλίζεται γύρω από την αιώνια υπόσταση του
πλάθοντας και διαιωνίζοντας μύθους
που τυλίγοντας τους γύρω από την υφή του
όμοιος με βυθό σκοτεινό γίνεται

Δεν γυρεύει
μήτε τη θάλασσα, μήτε και τη στεριά
αδιάφορα του είναι όλα της πλάσης τα θεριά
γιατί ξέρει καλά 
πως είναι το αγριότερο 

Κι οι άνθρωποι
κι αυτοί
απλά εκεί, σημαδούρες στο πέρασμα του
ένα μέτρημα των γεωγραφικών του πλατών και μηκών

Σημεία στίξης η και αναφοράς
σε προτάσεις με ημιτελή κι άγουρα νοήματα θαρρείς
που ποτέ του δε μετέφρασε

Δεν τους κατάλαβε
κι αυτοί πάλι, δεν νοιάστηκαν να εξηγηθούν
κι έτσι πορεύτηκαν
σε τροχιές παράλληλες
σε άξονες αδιάφορων εξισώσεων
και ακόμα πιο αδιάφορων αποτελεσμάτων

Στέκομαι ακόμα σε ένα δώμα
στο χωριό
με εκείνο το χαμόγελο το ακίνητο
που έχουν τα παιδιά τ' ανέμελα
νεκρικά σιωπηλό στην διαβατάρικη αφή τ' ανέμου

Και στάθηκα πολύ
Καιρούς και Εποχές 
αμέτρητες

Και σαν πολύ σταθείς
-λέει ο μύθος-
ένα με το διαβατάρικο του γίνεσαι κι εσύ
Κάποτε στου Νοτιά την κάψα
Κι άλλοτε στου Βοριά την παγερότητα 


Και περγελώντας σημεία στίξης και εξισώσεις
αποτελεσμάτων αδιάφορων
Και περιφρονώντας θάλασσα και στεριές
σταθερών συντεταγμένων

Μια Φυγή
το αιώνιο ζητούμενο βαστάς
σε μια ανυπότακτη κραυγή

Κι Άνεμος 
περαστικός κι εσύ λογάσαι 
Θεριό 
αέρινα αδάμαστο
καιρούς και εποχές περνοδιαβαίνεις
μ' ένα θρόισμα
δίχως συντεταγμένες
________________________________

[c] Ευαγγελία Χατζηδάκη
Έργο: "Άνεμος" [λάδι & ακρυλικό]
Το τραγούδι:  Αύρα - Παναγόπουλος
[.....γιατί ένας άνεμος ξέρει να κουβαλάει μεσ' τη σιγή μιαν ανυπότακτη δυναμική κραυγή..]



Kind of feeling
walking on the edge of my boarders
Kind of WIND I feel..



Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020

Νησιά ΙΙ [Απ' Άκρη σ' Άκρη Του Νερού]





Ούτε το όνειρο κι ο πληθυσμός του 
από σπασμένες εικόνες ,

Ούτε το παραλήρημα με τον προφητικό του αφρό

ούτε η αγάπη με τα νύχια και τα δόντια της μας φτάνουν..





Πέρ' από μας,

στα σύνορα του είμαι και του γίνομαι 

μια ζωή πιο ζωντανή μας θέλει...



[ Octavio Paz / Πέρα κι απ' την Αγάπη 

Από τη συλλογή Η Πέτρα του Ήλιου ]

[......]

Νησιά

Ξόρκια κατάσπαρτα του νερού
και των πελάγων τεμαχιστές
ήλιου τα κάτοπτρα τα εξόριστα
της γης αποστατώντας,
δραπέτες
αιώνιοι της θάλασσας εραστές...

_____
Το καικι εκεί
καταμεσής του πελάγου
σημαδούρα θαρρείς μιας μέρας στο φως
Στα Νησιά
αυτά που περπάτησαν τα βήματα μας
αυτά που φυλακίσανε το φως μας
αυτά που φυλακίσαμε εμείς
αυτά που μας λευτέρωσαν τελικά
 _______

Νησιά

Θαλάσσιοι αλήτες τροβαδούροι
βαστούν αιώνια ζωής καρπό
του πεύκου τη μύχια φωνή
της πέτρας την ιερή σιγή
του βράχου το πρώτο ξύπνημα...

Νησιά

Τεχνίτες σμιλευτές ακούραστοι
της θάλασσας το συμπαγές σαν πελεκούν
στήνοντας σκαλιά ως το πιο ψηλά
για μια τόσο δα θωριά ανυπότακτη
στης ζωής το πολύ και το άξιο
σαν τα χρώματα του διαλαλεί στο δείλι...

Νησιά

Τα πάτησα
Τα ανέβηκα
Τα μύρισα
Τα σεργιάνησα

Λίγο πριν το δείλι
τα σβήσει προστατευτικά
στην μακάρια αιωνιότητα τους

Ένα δείλι 
στου πελάγου την ανελέητη απλωσιά
μια τουφεκιά,
στου ήλιου τη κάψα τη μαλαματένια
χρυσό κι ασήμι,
μέταλλο 
στης πλάσης το αβάσταχτο πολύ
να βαστά αντανακλάσεις,
λάφυρα κλειδωμένα ιερά
στου αρχιπελάγους το λεύτερο βυθό

________

Όλα ίδια θαρρείς
πελεκημένες οι γραφές
και το κύμα 
κι αυτό τις σεβάστηκε
 και το πέλαγος
κι αυτό τις λικνίζει

κι ο χρόνος
κι αυτός
τις πήρε αγκαλιά
σε ένα ταξίδι τελευταίο
απ΄άκρη σ' άκρη του νερού
 ____________


(c) Ευαγγελία Χατζηδάκη
Islands II / Λάδι

[ ...σαν κοιτάς τη θάλασσα ώρα πολύ, 
γαληνεύει της ψυχής ο δαίμονας ο επίμονος, έλεγε η γιαγιά μου..
οι δαίμονες της ψυχής των θνητών δεν μερεύγουν ποτέ, 
μα είναι που κοιτώντας το νερό, μερεύγει ο υπόλοιπος κόσμος και σε σιγή εξατμιζεται...]




Go create...says the painter!